ओढ नव्या जीवाची - भाग १

"अगं पिल्लू, उठ बाळा. तुझ्यासाठी दूध आणलं आहे बघ मस्त बोर्नव्हिटा घालून. चल, गं लवकर. मग वॉकला पण जायचं आहे ना!... आणि थोडा हलके हलके व्यायामपण करायचा आहे... आता उठतेयस की देऊ एक धपाटा?"

"आऽऽऽऽ...काय रे शोन्या? थोडं जास्तवेळ झोपले असते तर काय बिघडलं असतं तुझं? एक तर हे बेबी किती लाथा मारतंय आतून.." ती उठता उठता हसत म्हणाली.

"हो, माहीत आहे मला बाळा. पण त्या होणार्‍या बाळासाठीच सांगतोय ना! असं आळशी बसू नये, थोडा व्यायाम कर, घरातल्या घरात चाल... काही हवं असेल, खावंसं वाटलं तर सांग की मला, मी आहेच की तुझ्या चरणाचा सेवक. आधी हे ग्लासभर दूध घे आणि थोडी फ्रेश हो. आपण खाली गार्डनमध्ये जाऊया फेरफटका मारायला..."

"ऊँ! म्हणे चरणाचा सेवक. मी नाही सांगत तुला घरी थांबायला पण तुला वाटतं की आपल्या बाळाची नीट काळजी घेतली जात नाहीये म्हणून तू पण घरी थांबलायस..." ती तोंड फुगवत म्हणाली.

"असं नाही गं पिल्लू. आता इथे आई-बाबा नाहीत ना, मग तुझी काळजी करायला, नको का राहायला हवं मी इथे?" त्याने समजावणीच्या सुरात म्हटलं.

"माहीत आहे रे शोन्या, मस्करी केली मी... पण मला ते दूध नकोय रे. प्लीऽज!... तू पी ना!"

"पिल्लू, चल खूप झालं हं!, आता हे दूध संपव बरं... आणि हे तुझ्यासाठी नाही हं, माझ्या बाळासाठी आहे... समजलं?!"

ती तोंड पाडत म्हणाली, "छान! आताच ही हालत आहे, मग बाळ आलं की माझे लाड होणार नाहीत..."

"हा, हा, हा! ते बघू आपण. तू आधी फ्रेश हो बरं आणि दूध लवकर संपव. मी जरा कामं आवरून घेतो."

"अरे, मी करते ना. तू नको...." ती पुढे काही म्हणणार त्या आधीच त्याने तिच्या तोंडावर बोट ठेवलं आणि डोळ्यांनीच ’दूध संपव’ असा इशारा केला.

तीही लहान मुलासारखं मानेने ’हो’ म्हणून दूध पिऊ लागली.

तिचे खूपच लाड करायचा तो. अगदी लहान मुलीसारखे! पण आता तिलाच एक छो्टसं पिल्लू होणार, ह्या कल्पनेनेच तो आनंदाने वेडापीसा झालाय. तिला न्याहळात बसायचा, तिला हवं-नको ते बघायचा, तिला न चुकता डॉक्टरकडे घेऊन जाणं, पुस्तक वाचून दाखवणं, तिच्या बरोबर व्यायाम करणं... सगळं सगळांतो करत होता. घरातली कामही तो तिला करू देत नसे. तिच्या डिलीव्हरीच्या दोन महिने आधीपासूनच त्याने सुट्टी टाकून ठेवली होती, आपल्या पिल्लूच्या पिल्लासाठी. घरात सगळी चांगली चांगली पुस्तक आणली होती. तिच्या आईने सांगितलेल्या सगळ्या गोष्टी काटेकोरपणे पाळत होता तो. खरं तर पहिलंच मूल असल्याने तिला तिच्या आईकडे जावं लागणार होतं शेवटच्या दोन महीने तरी. पण ह्यानेच मुद्दाम तिला थांबवून ठेवलं होत काही दिवसांसाठी.

तो हॉलमध्ये नेहमीची आवारा आवर करत होता. ती आली आणि म्हणाली, "चल, जाऊया." तिने टिपिकल फ्रॉक घातला होता आणि खूप गोंडस दिसत होती. तिच्यासाठी पाण्याची एक बाटली घेऊन दोघे निघाले वॉकला. वातावरण प्रसन्न होतं. थंडीचे दिवस असल्याने वातावरणात उष्मा जाणवत नव्हता. ती आणि तो सावकाश पावलं टाकत चालत होती. त्याने तिचा हात घट्ट पकडून ठेवला होता. हळूहळू ते त्या बागेच्या जॉगिंग ट्रॅकवर चालत होते. त्याचे मित्र "गुड मॉर्निंग", "सुट्टी काय", "अभिनंदन!" असं धावता धावता बोलत होते त्याच्याशी. तिच्या चेहेर्याीवर एक प्रसन्न हास्य होतं आणि अशा दिवसांत स्त्रीच्या सौंदर्याला एक वेगळं तेज येतं, हे खरंच!

चालता चालता तिने त्याचा हात धरत विचारल "कोण हवय रे तुला?... मुलगा की मुलगी?" त्याने क्षणाचा विलंब न लावता सांगितलं, "मुलगीच हवी.! तुला माहीत असतं उत्तर, तरी का परत परत विचारतेस तू हे ?"

"हो, माहीत असतं पण त्या वेळी तुझ्या चेहर्या वर दिसणारा उत्साह बघितला की खूप भरून येतं मला. तुलाच काय, मला पण मुलगीच हवी आहे! तिचे बोबडे बोल, दुडूदुडू चालणं, हट्ट करणं, रडणं, हसणं, आपल्याला हाका मारणं, सगळं कसं छान ना? तू म्हणतोस ना, मी समोर आले की तुझा राग, कंटाळा सगळा निघून जातो. पण आपल्या पिल्लूला पाहिल्यावर तू सगळ्या अडचणी, संकट, चिंता विसरशील. बघ, इतकी क्यूट, बब्ब्ली अँड चार्मिंग असेल ती! थोडी मोठी झाल्यावर मी कधी तिला ओरडले, तर तू घरी आल्यावर ती तुझ्याकडे हळूच माझी तक्रार करेल आणि तिच्या तक्रारीला न्याय मिळावा म्हणून तू पण मला खोटं खोटं ओरडशील आणि नंतर माझी पण समजूत घालशील. हं.. आणि आम्ही कपड्यांच्या दुकानात जर शिरलो तर तुझं काही खरं नाही बघ!" ती खुदूखुदू हसत म्हणाली.

--
सुहास झेले
suhas.zele@gmail.com

१	२