मनसंचिताच्या चारोळया
तुझ्यापासुन सुरु होऊन
तुझ्यातच संपलेला मी;
माझे मीपण हरवून,
तुझ्यात हरवलेला मी...
जेव्हापासून तू आयुष्यात आलीस तेव्हापासून असंच वाटू लागलंय.. कुठून आलोय, कुठे जायचयं, दिशाहीन भरकटलेल्या नावेसारखा या माणसांच्या समुद्रात मी वाहत चाललो होतो...तुझ्या येण्याने निदान प्रवाह तरी मिळाला.. माणसाला एकदा स्वःताची सुरुवात आणि अंत कळल्यावर कदाचित मधला सारा प्रवास व्यवस्थित पार पडत असेल नाही??? माहित नाही अजुन प्रवास करायचाय पण तो तुझ्याबरोबर असेल या जाणिवेने मला अजून काही सुचत नाही!!! तुला माझं असं बोलणं निव्वळ वेडेपणा वाटत असेल ना?? मला माहित आहे हा वेडेपणाच आहे.. पण ठीक आहे यार, तू इथल्या शहाण्यांच नेहमीचं जीवन बघितलंयस ना??? मग कशाला मी शहाणा बनू??? राहु दे मला असाच, तुझ्या प्रेमात वेडा होऊन!! पण हे भासचक्राचे संभव जास्त काळ टिकत नाहीत कधीतरी शहाण्यासारखं जगावंच लागतं...
तुझं हसणं, तुझं बोलणं आणि तुझं माझ्या आयुष्यात असणं या सर्वातच मी हरवून गेलोय.. आणि हे हरवणं ही इतकं सुंदर आहे की मी पुन्हा कुणालाच सापडू नये, अगदी स्वत:लाही!!! तुझ्या एका हास्याने मी वेडा होतो….तुझ्या बोलण्याने माझ्या ह्रदयाच्या तारा आपोआप छेडल्या जातात..मुग्ध होउन मी तुझ्यात पुन्हा हरवून जातो...आणि सगळ्यांत जास्त जर कुणी वेड लावलं असेल तर ते तुझ्या त्या जुलुमी डोळ्यांनी..अक्षरशः छळ मांडलाय त्यांनी माझा.. बर्‍याचदा असं होतं की मी तुझ्याशी काही तरी बोलायला जातो पण शब्दच निघत नाहीत.. आणि मी काही बोलत नाही म्हणुन तु नेमही रुसून बसतेस..अशावेळी मी या चार ओळी तुझ्या पदरात टाकतो.. आशा आहे तू समजून घेशील,...
माझा प्रत्येक शब्द
मी तुझ्या ओंजळीत टाकतोय.
भरुन जाउ दे ओंजळ तुझी
तुझ्यासाठी नविन शब्द शोधतोय...
खरंच काय लिहू तुझ्यासाठी मला कळत नाही.. तुला पाहिल्यावर मला काही सुचतच नाही..फक्त तुला बघत राहावं.. काय बोलू??? ते ही कळत नाही. तूच बोल ना काही तरी..तोवर मी तुझ्यासाठी काही नविन शब्द सापडतात का ते पाहतो..तु बोलताना मला फार गंमत वाटते..कधी कोसळणार्‍या पावसा सारखं, तर कधी रिमझिम सरींसारखं कधी अळवाच्या पानावर असलेल्या मोत्याच्या टपोर्‍या थेंबासारखं तुझं बोलणं मी ऐकत राहतो.. तू बोलत राहिलीस की मला सार्‍या जगाचा विसर पडतो. सारं काही विसरुन मी तुझ्याकडे पाहत राहतो. " बोल ना रे काही तरी, मीच किती वेळ बोलायचे रे??' तुझ्या या वाक्याने मी भानावर येतो. आता काय बोलू?? तू समोर असलीस की शब्दच जणु मु़के होतात आणि माझे डोळे बोलू लागतात. तुला डोळ्यांची भाषा कळते का? चल आपण डोळ्यांनी बोलुया. मला तुझे डोळे फार आवडतात,तुला कधी बोललो नाही पण आज सांगतो एखाद्या मासोळीचे असतात ना अगदी तसेच वाटतात मला तुझे डोळे. हसतेस काय?? खरं सांगतोय.. या,या तुझ्या डोळ्यांनीच मला वेड लावलंय. इतकं की कधी कधी माझे डोळे सुद्धा माझ्याकडे अनोळख्यासारखे बघत राहतात..कधी कधी तर हे वेड इतकं शिगेला पोहचतं की मला सगळीकडे तुझेच डोळे दिसू लागतात..मग कावरा बावरा होउन तुला सांगावंस वाटतं;
तुझ्या डोळ्यांना समजावून ठेव,
ते नेहमी मला वेड लावतात.
तसा आहेच मी थोडा वेडा,
पण ते चारचौघातही मला वेड्यात काढतात.
एकदा ना मला तुझ्या डोळ्यांत मिसळून जायचंय.पण मला माहितीए कि तू माझ्या डोळ्यांत कधी पाहत नाहीस.फक्त त्यादिवशी आपण कॉफी शॉपमध्ये बसलो होतो..तेव्हा तू किती तरी वेळ माझ्याकडे पाहत होतीस. पण संदिग्ध नजरेने..तुझं तसं ते मूकपणे पाहत राहणं मला सहन होत नव्हतं..मला डोळ्यांच्या भाषा फार लवकर कळतात..साध्या सरळ आणि प्रॅक्टीकल गोष्टींच्या मी सहसा वाटेला जात नाही.. त्यात काही मजा नाही गं ! बरंच काही चाललं होतं तुझ्या मनात.तुझ्या डोळ्यांत ते स्पष्टपणे दिसत होतं. त्यादिवशी मी पहिल्यांदा तुला स्पर्श केला होता..थरथरत्या हाताने तुझा हात हातात घेतला होता.. काही तरी वेगळंच जाणवत होतं..तुझी नजर माझ्यावरुन हलत नव्हती..थोडंसं पाणी दिसतयं त्यांत..पण मोठ्या शिताफीने तु ते परतवून लावतेस..ते पाणी कुणासाठी का असेना पण तुझ्या डोळ्यांचं सौंदर्य घालवतात..तुझे डोळे असेच छान दिसतात. हसरे, बोलके, खट्याळ अगदी माश्यांचे असतात ना तसेच! .तु कधी माशांच्या डोळ्यात पाणी पाहिलंय?? नाही ना?? मग मला तुझ्याही डोळ्यांत पाणी नाही बघवतं..मग ते माझ्यासाठीही का असेना..मग अशावेळी या चार ओळी मी तुझ्या गालावरुन अलगद पुसतो..
माहीत आहे मला
तु रडतानाही हसण्याचा प्रयत्न करतेस,
माझे अश्रु तुझ्या डोळ्यांतुन
अलगद पुसण्याचा प्रयत्न करतेस..
त्यांतर मला नाही आठवत की आपण एकमेकांना कधी डोळे भरुन पाहीलं. पण खरं सांगू..तोंडाने बोलण्यापेक्षा डोळ्यांनी बोलायची गम्म्त फार वेगळी असते..असंच वेड्यासारखं एकमेकांच्या डोळ्यांत मिसळून जाउन डोळ्यांनीच बोलायचं... बोलता बोलता एकमेकांच्या ह्रदयात उतरायचं..आणि मग एकमेकांच्या ह्रदयाची धडधड ऐकायची. एकमेकांच्या नावाचे ध्वनी - प्रतिध्वनी ऐकायचे...काही तरी वेगळं, कुठल्यातरी वेगळ्याच विश्वात नेउन सोडणारं. जिथे फक्त तु आणि मी.. चल, असंच कधीतरी एखाद्या समुद्राच्या किनारी जाऊ. तासनतास एकमेकांच्या डोळ्यांत पाहत राहू. एकमेकांमध्ये इतके हरवून जाउ की त्या समुद्रालाही आपल्या अस्तित्त्वाची भूल पडावी... आणि तो त्याचं ते विशाल रुप विसरुन, स्तंभित होउन आपल्या दोघांना बघत बसावा... चल, कधी एखादया उंच पर्वतावर जाउ, खोल दरीच्या काठावर, त्या निराकार आभाळाच्या छायेत विसावू. एकमेकांमधे इतके विरुन जाऊ की त्या पर्वतालाही स्व:ताच्या उंचीचा हेवा वाटावा. दरीला आपला तळही न सापडावा, आणि आभाळाला त्याची निराकारता सोडुन आपल्यासाठी एक आकार घ्यावा लागावा. पण मनाच्या या सार्‍या गोष्टी, मनाचे हे सारे खेळ फक्त एकमेकांच्या मनालाच ठाऊक... त्यावर कसलाही जोर आजमावून चालत नाही आणि म्हणून अगदी निर्भयतेने मी तुला विचारतो -
तुझं मन, माझं मन डोंगर दर्‍यांची रांग,
तुझं प्रेम, माझं प्रेम वेगळं आहे का सांग??
वेगळं असेल तर निघुन जाउ आपापल्या वाटेने;
एकच असेल तर विरुन जाउ एकमेकांच्या मिठीमध्ये
मी असं बोलतोयं खरं पण तुझ्यापसुन दूर होणं मला कधीही शक्य नाही होणार, हे तुलाही माहित आहे... पण अशी शंका तरी का यावी माझ्या मनात?... "तु वेडा आहेस अगदी वेडा, ठोंब्या कुठचा!! तुला का रे असं वाटतं की आपण वेगळे होउ?" तुझ्या या भाबड्या प्रश्नावर मी फक्त एक मंद स्मित करतो... काय सांगु तुला? माझ्याकडेही या प्रश्नाचं उत्तर नाही.. पण एक विचारु?
माझा वेडेपणा इतरांना कळतो,
तुला का नाही कळत
जुन्या वाटा सोडुन तुझं पाऊल,
माझ्याकडे का नाही वळत?
यावर तू स्तब्ध होतेस, काहीच बोलत नाहीस्...मला तुझी स्तब्धता कळते, ती पटकन तुझ्या डोळ्यांत उतरते...पण डोंगर-दर्‍या, नदया-नाले, समुद्र, पर्वत, वाळवंटे, आडवाटा तुडवून आलेल्या आपल्या दोघांच्या मनाला एकमेकांशिवाय कोणाचाच आधार नाही... मग अशावेळी त्यांना एकमेकांच्या मिठीत विरुन जाऊ दे! आपण त्यांना पाहत बसू! अशावेळी आपण थोडा संमजसपणा दाखवू... म्हणजे मीच गं! मला ठाऊक आहे की आपल्यांत मीच जास्त चुका करतो... पण तरीही...
चल काही क्षण
वाटून घेऊया,
माझं-तुझं करण्यापेक्षा
'आपलं' म्हणून जगून घेऊया!
अशाच एका वर्षासंध्येला मी बाहेर पडलोय. घरात मन लागत नाही.. पाउस नुकताच पडुन गेलाय. तुझ्या आठवणी मनात घेउन मी चाललोय.. चालत चालत एका माळरानावर येतो... सुसाट वाहणारा वारा त्याच्याबरोबर वाहत आणलेल्या पावसाच्या थेंबानी मला भिजवून जातोय... जशी तू माझ्या छातीवर डोकं ठेवून तुझ्या अश्रुनी माझ्या ह्रदयाला न्हाऊ घालतेस ना, अगदी तसाच... त्या मो़कळ्या, निर्जन माळावर मी तुला खूप मिस्ड करतोय... त्यात हा वारा, त्याच्याबरोबरचे थेंब, वाटेवरची फुले, गाणारे पक्षी, खळाळून वाहणारे झरे, दुर कुठेतरी वाहत जाणारी नदी हे आज सारेजण माझ्याविरुद्ध कट रचुन तुझ्या आठवणीत अजुन भर घालत आहेत... आजं अचानक आभाळ सोनेरी झालंय. सुर्य पश्चिमेकडे कलंडतोय आणि जाता जात सारं सोनं आभाळात उधळून जातोय... सारं आभाळ सोन्याने भरुन गेलंय... ते लुटायला इथे कूणीही नाही... हा सोनेरी पिवळा रंग मला तुझी पिवळ्या साडीतल्या छबीची आठवण करुन देतोय.. आज का सारं विश्व मला तुझी आठवणं करुन देतयं? आणि जसं ते मला तुझी आठवण करुन देतयं तसंच तुलाही तुझं विश्व माझी आठवण करुन देतं का? नसेल देत तर नसू दे. आता थोड्यावेळाने सुर्य मावळेल..? कूठे जाईल तो? कदाचित त्याच्या घरी.. थांब ! आकाशात पसरलेल्या या सोन्याची एक माळ करतो आणि माझी आठवण म्हणून या सुर्याकरवी तुला पाठवून देतो...
माझे सोन्याचे आभाळ,
माझी सोनेरी संध्याकाळ,
सये माझ्या गळ्यातली
सोनियाची तू माळ
आवडली का तुला? धड गुंफायला ही वेळ नाही मिळाला..पण मला माहित आहे तुला नक्की आवडेल. आता थोड्यावेळाने काळोख होईल.. हे सोनेरी आभाळ कभिन्न काळोखाने भरुन जाईल.. रात्र जीवघेणी असते.. सार्‍या आठवणींना एकत्र करते. रात्र नकोशी वाटते..दिवसाचं एकटेपण मी गर्दीत काढु शकतो पण रात्री आठवणींच्या गर्दीत एकटा नाही राहू शकत.. पण कदाचित तुही माझ्यासारखीच एकटीच असशील ना? हा गर्दीतला एकटेपणा फार सतावणारा असतो... चल, आता ये परत. मी तुझी वाट पाहतोय त्याच वळणावर जिथे आपण एकमेकांच्या मनांना एकत्र करुन स्वत: वेगळे झालो होतो... जाता जाता पुन्हा चार ओळींचं अर्घ्य मी तुझ्या ओंजळीत वाहतोय...
डोळ्यांत साठलेल्या तुझ्या आठवणी
रात्र ही सरता सरेना,
किती दिस लोटले तुला पाहुन
स्वप्नात तरी ये ना!
-
दीपक परूळेकर
deeheart@gmail.com
तुझ्यातच संपलेला मी;
माझे मीपण हरवून,
तुझ्यात हरवलेला मी...
जेव्हापासून तू आयुष्यात आलीस तेव्हापासून असंच वाटू लागलंय.. कुठून आलोय, कुठे जायचयं, दिशाहीन भरकटलेल्या नावेसारखा या माणसांच्या समुद्रात मी वाहत चाललो होतो...तुझ्या येण्याने निदान प्रवाह तरी मिळाला.. माणसाला एकदा स्वःताची सुरुवात आणि अंत कळल्यावर कदाचित मधला सारा प्रवास व्यवस्थित पार पडत असेल नाही??? माहित नाही अजुन प्रवास करायचाय पण तो तुझ्याबरोबर असेल या जाणिवेने मला अजून काही सुचत नाही!!! तुला माझं असं बोलणं निव्वळ वेडेपणा वाटत असेल ना?? मला माहित आहे हा वेडेपणाच आहे.. पण ठीक आहे यार, तू इथल्या शहाण्यांच नेहमीचं जीवन बघितलंयस ना??? मग कशाला मी शहाणा बनू??? राहु दे मला असाच, तुझ्या प्रेमात वेडा होऊन!! पण हे भासचक्राचे संभव जास्त काळ टिकत नाहीत कधीतरी शहाण्यासारखं जगावंच लागतं...
तुझं हसणं, तुझं बोलणं आणि तुझं माझ्या आयुष्यात असणं या सर्वातच मी हरवून गेलोय.. आणि हे हरवणं ही इतकं सुंदर आहे की मी पुन्हा कुणालाच सापडू नये, अगदी स्वत:लाही!!! तुझ्या एका हास्याने मी वेडा होतो….तुझ्या बोलण्याने माझ्या ह्रदयाच्या तारा आपोआप छेडल्या जातात..मुग्ध होउन मी तुझ्यात पुन्हा हरवून जातो...आणि सगळ्यांत जास्त जर कुणी वेड लावलं असेल तर ते तुझ्या त्या जुलुमी डोळ्यांनी..अक्षरशः छळ मांडलाय त्यांनी माझा.. बर्‍याचदा असं होतं की मी तुझ्याशी काही तरी बोलायला जातो पण शब्दच निघत नाहीत.. आणि मी काही बोलत नाही म्हणुन तु नेमही रुसून बसतेस..अशावेळी मी या चार ओळी तुझ्या पदरात टाकतो.. आशा आहे तू समजून घेशील,...
माझा प्रत्येक शब्द
मी तुझ्या ओंजळीत टाकतोय.
भरुन जाउ दे ओंजळ तुझी
तुझ्यासाठी नविन शब्द शोधतोय...
खरंच काय लिहू तुझ्यासाठी मला कळत नाही.. तुला पाहिल्यावर मला काही सुचतच नाही..फक्त तुला बघत राहावं.. काय बोलू??? ते ही कळत नाही. तूच बोल ना काही तरी..तोवर मी तुझ्यासाठी काही नविन शब्द सापडतात का ते पाहतो..तु बोलताना मला फार गंमत वाटते..कधी कोसळणार्‍या पावसा सारखं, तर कधी रिमझिम सरींसारखं कधी अळवाच्या पानावर असलेल्या मोत्याच्या टपोर्‍या थेंबासारखं तुझं बोलणं मी ऐकत राहतो.. तू बोलत राहिलीस की मला सार्‍या जगाचा विसर पडतो. सारं काही विसरुन मी तुझ्याकडे पाहत राहतो. " बोल ना रे काही तरी, मीच किती वेळ बोलायचे रे??' तुझ्या या वाक्याने मी भानावर येतो. आता काय बोलू?? तू समोर असलीस की शब्दच जणु मु़के होतात आणि माझे डोळे बोलू लागतात. तुला डोळ्यांची भाषा कळते का? चल आपण डोळ्यांनी बोलुया. मला तुझे डोळे फार आवडतात,तुला कधी बोललो नाही पण आज सांगतो एखाद्या मासोळीचे असतात ना अगदी तसेच वाटतात मला तुझे डोळे. हसतेस काय?? खरं सांगतोय.. या,या तुझ्या डोळ्यांनीच मला वेड लावलंय. इतकं की कधी कधी माझे डोळे सुद्धा माझ्याकडे अनोळख्यासारखे बघत राहतात..कधी कधी तर हे वेड इतकं शिगेला पोहचतं की मला सगळीकडे तुझेच डोळे दिसू लागतात..मग कावरा बावरा होउन तुला सांगावंस वाटतं;
तुझ्या डोळ्यांना समजावून ठेव,
ते नेहमी मला वेड लावतात.
तसा आहेच मी थोडा वेडा,
पण ते चारचौघातही मला वेड्यात काढतात.
एकदा ना मला तुझ्या डोळ्यांत मिसळून जायचंय.पण मला माहितीए कि तू माझ्या डोळ्यांत कधी पाहत नाहीस.फक्त त्यादिवशी आपण कॉफी शॉपमध्ये बसलो होतो..तेव्हा तू किती तरी वेळ माझ्याकडे पाहत होतीस. पण संदिग्ध नजरेने..तुझं तसं ते मूकपणे पाहत राहणं मला सहन होत नव्हतं..मला डोळ्यांच्या भाषा फार लवकर कळतात..साध्या सरळ आणि प्रॅक्टीकल गोष्टींच्या मी सहसा वाटेला जात नाही.. त्यात काही मजा नाही गं ! बरंच काही चाललं होतं तुझ्या मनात.तुझ्या डोळ्यांत ते स्पष्टपणे दिसत होतं. त्यादिवशी मी पहिल्यांदा तुला स्पर्श केला होता..थरथरत्या हाताने तुझा हात हातात घेतला होता.. काही तरी वेगळंच जाणवत होतं..तुझी नजर माझ्यावरुन हलत नव्हती..थोडंसं पाणी दिसतयं त्यांत..पण मोठ्या शिताफीने तु ते परतवून लावतेस..ते पाणी कुणासाठी का असेना पण तुझ्या डोळ्यांचं सौंदर्य घालवतात..तुझे डोळे असेच छान दिसतात. हसरे, बोलके, खट्याळ अगदी माश्यांचे असतात ना तसेच! .तु कधी माशांच्या डोळ्यात पाणी पाहिलंय?? नाही ना?? मग मला तुझ्याही डोळ्यांत पाणी नाही बघवतं..मग ते माझ्यासाठीही का असेना..मग अशावेळी या चार ओळी मी तुझ्या गालावरुन अलगद पुसतो..
माहीत आहे मला
तु रडतानाही हसण्याचा प्रयत्न करतेस,
माझे अश्रु तुझ्या डोळ्यांतुन
अलगद पुसण्याचा प्रयत्न करतेस..
त्यांतर मला नाही आठवत की आपण एकमेकांना कधी डोळे भरुन पाहीलं. पण खरं सांगू..तोंडाने बोलण्यापेक्षा डोळ्यांनी बोलायची गम्म्त फार वेगळी असते..असंच वेड्यासारखं एकमेकांच्या डोळ्यांत मिसळून जाउन डोळ्यांनीच बोलायचं... बोलता बोलता एकमेकांच्या ह्रदयात उतरायचं..आणि मग एकमेकांच्या ह्रदयाची धडधड ऐकायची. एकमेकांच्या नावाचे ध्वनी - प्रतिध्वनी ऐकायचे...काही तरी वेगळं, कुठल्यातरी वेगळ्याच विश्वात नेउन सोडणारं. जिथे फक्त तु आणि मी.. चल, असंच कधीतरी एखाद्या समुद्राच्या किनारी जाऊ. तासनतास एकमेकांच्या डोळ्यांत पाहत राहू. एकमेकांमध्ये इतके हरवून जाउ की त्या समुद्रालाही आपल्या अस्तित्त्वाची भूल पडावी... आणि तो त्याचं ते विशाल रुप विसरुन, स्तंभित होउन आपल्या दोघांना बघत बसावा... चल, कधी एखादया उंच पर्वतावर जाउ, खोल दरीच्या काठावर, त्या निराकार आभाळाच्या छायेत विसावू. एकमेकांमधे इतके विरुन जाऊ की त्या पर्वतालाही स्व:ताच्या उंचीचा हेवा वाटावा. दरीला आपला तळही न सापडावा, आणि आभाळाला त्याची निराकारता सोडुन आपल्यासाठी एक आकार घ्यावा लागावा. पण मनाच्या या सार्‍या गोष्टी, मनाचे हे सारे खेळ फक्त एकमेकांच्या मनालाच ठाऊक... त्यावर कसलाही जोर आजमावून चालत नाही आणि म्हणून अगदी निर्भयतेने मी तुला विचारतो -
तुझं मन, माझं मन डोंगर दर्‍यांची रांग,
तुझं प्रेम, माझं प्रेम वेगळं आहे का सांग??
वेगळं असेल तर निघुन जाउ आपापल्या वाटेने;
एकच असेल तर विरुन जाउ एकमेकांच्या मिठीमध्ये
मी असं बोलतोयं खरं पण तुझ्यापसुन दूर होणं मला कधीही शक्य नाही होणार, हे तुलाही माहित आहे... पण अशी शंका तरी का यावी माझ्या मनात?... "तु वेडा आहेस अगदी वेडा, ठोंब्या कुठचा!! तुला का रे असं वाटतं की आपण वेगळे होउ?" तुझ्या या भाबड्या प्रश्नावर मी फक्त एक मंद स्मित करतो... काय सांगु तुला? माझ्याकडेही या प्रश्नाचं उत्तर नाही.. पण एक विचारु?
माझा वेडेपणा इतरांना कळतो,
तुला का नाही कळत
जुन्या वाटा सोडुन तुझं पाऊल,
माझ्याकडे का नाही वळत?
यावर तू स्तब्ध होतेस, काहीच बोलत नाहीस्...मला तुझी स्तब्धता कळते, ती पटकन तुझ्या डोळ्यांत उतरते...पण डोंगर-दर्‍या, नदया-नाले, समुद्र, पर्वत, वाळवंटे, आडवाटा तुडवून आलेल्या आपल्या दोघांच्या मनाला एकमेकांशिवाय कोणाचाच आधार नाही... मग अशावेळी त्यांना एकमेकांच्या मिठीत विरुन जाऊ दे! आपण त्यांना पाहत बसू! अशावेळी आपण थोडा संमजसपणा दाखवू... म्हणजे मीच गं! मला ठाऊक आहे की आपल्यांत मीच जास्त चुका करतो... पण तरीही...
चल काही क्षण
वाटून घेऊया,
माझं-तुझं करण्यापेक्षा
'आपलं' म्हणून जगून घेऊया!
अशाच एका वर्षासंध्येला मी बाहेर पडलोय. घरात मन लागत नाही.. पाउस नुकताच पडुन गेलाय. तुझ्या आठवणी मनात घेउन मी चाललोय.. चालत चालत एका माळरानावर येतो... सुसाट वाहणारा वारा त्याच्याबरोबर वाहत आणलेल्या पावसाच्या थेंबानी मला भिजवून जातोय... जशी तू माझ्या छातीवर डोकं ठेवून तुझ्या अश्रुनी माझ्या ह्रदयाला न्हाऊ घालतेस ना, अगदी तसाच... त्या मो़कळ्या, निर्जन माळावर मी तुला खूप मिस्ड करतोय... त्यात हा वारा, त्याच्याबरोबरचे थेंब, वाटेवरची फुले, गाणारे पक्षी, खळाळून वाहणारे झरे, दुर कुठेतरी वाहत जाणारी नदी हे आज सारेजण माझ्याविरुद्ध कट रचुन तुझ्या आठवणीत अजुन भर घालत आहेत... आजं अचानक आभाळ सोनेरी झालंय. सुर्य पश्चिमेकडे कलंडतोय आणि जाता जात सारं सोनं आभाळात उधळून जातोय... सारं आभाळ सोन्याने भरुन गेलंय... ते लुटायला इथे कूणीही नाही... हा सोनेरी पिवळा रंग मला तुझी पिवळ्या साडीतल्या छबीची आठवण करुन देतोय.. आज का सारं विश्व मला तुझी आठवणं करुन देतयं? आणि जसं ते मला तुझी आठवण करुन देतयं तसंच तुलाही तुझं विश्व माझी आठवण करुन देतं का? नसेल देत तर नसू दे. आता थोड्यावेळाने सुर्य मावळेल..? कूठे जाईल तो? कदाचित त्याच्या घरी.. थांब ! आकाशात पसरलेल्या या सोन्याची एक माळ करतो आणि माझी आठवण म्हणून या सुर्याकरवी तुला पाठवून देतो...
माझे सोन्याचे आभाळ,
माझी सोनेरी संध्याकाळ,
सये माझ्या गळ्यातली
सोनियाची तू माळ
आवडली का तुला? धड गुंफायला ही वेळ नाही मिळाला..पण मला माहित आहे तुला नक्की आवडेल. आता थोड्यावेळाने काळोख होईल.. हे सोनेरी आभाळ कभिन्न काळोखाने भरुन जाईल.. रात्र जीवघेणी असते.. सार्‍या आठवणींना एकत्र करते. रात्र नकोशी वाटते..दिवसाचं एकटेपण मी गर्दीत काढु शकतो पण रात्री आठवणींच्या गर्दीत एकटा नाही राहू शकत.. पण कदाचित तुही माझ्यासारखीच एकटीच असशील ना? हा गर्दीतला एकटेपणा फार सतावणारा असतो... चल, आता ये परत. मी तुझी वाट पाहतोय त्याच वळणावर जिथे आपण एकमेकांच्या मनांना एकत्र करुन स्वत: वेगळे झालो होतो... जाता जाता पुन्हा चार ओळींचं अर्घ्य मी तुझ्या ओंजळीत वाहतोय...
डोळ्यांत साठलेल्या तुझ्या आठवणी
रात्र ही सरता सरेना,
किती दिस लोटले तुला पाहुन
स्वप्नात तरी ये ना!
-
दीपक परूळेकर
deeheart@gmail.com
3 comments:
दीपक,
एकदम सही.
सर्व चारोळ्या मस्त आहेत.
धन्यवाद सचिन भाउ !!
LOVLEY
टिप्पणी पोस्ट करा